Tłumaczenia w kontekście hasła "remembering my birthday" z angielskiego na polski od Reverso Context: You're so sweet, remembering my birthday every year. Sto lat, sto lat, niech żyje żyje nam :D Nie martw się. Też tak mam. No może jedynie babcia jeszcze pamięta, a bracia gdy im ojciec powie. Zresztą tata sam zapomina. No ale cóż. Nie każdy ma dobrą pamięć. Ale ja ci złożę :D Więc. Wszystkiego najlepszego, żeby twoja rodzina ZAWSZE o Tobie pamiętała i kochała. Jedna z nich drażniła mnie szczególnie: brak pamięci do dat. Imieniny, urodziny, rocznice ślubu – zazwyczaj przypominał sobie o nich, gdy w domu zjawiali się goście. Dotyczyło to wszystkich – zapominał nie tylko o moich świętach, ale też rodziców, rodzeństwa, dzieci. Nawet o własnych uroczystościach. Tłumaczenia w kontekście hasła "Zapominałeś o moich urodzinach przez wszystkie" z polskiego na angielski od Reverso Context: Zapominałeś o moich urodzinach przez wszystkie te lata. Magdalena Zawadzka: Kiedy jeszcze nie byłam jego żoną, kupiłam mu upominek. Powiedział: 'O, jak miło. Nikt o mnie do tej pory w dorosłym życiu nie pamiętał'. Jan Holoubek Dzień dobry,chciałabym zapytać,jak poradzić sobie z sytuacją,kiedy mało kto pamięta o naszych świętach, urodzinach czy imieninach.Wtedy jest mi b.przykro.Osoby,które mało mnie znają,często jednak o nich pamiętają,a niektórzy, nawet wiedząc,że święta,siedząc tuż obok,nie złożą nawet życzeń.Wyjaśni Tłumaczenia w kontekście hasła "Pamiętał o urodzinach" z polskiego na angielski od Reverso Context: Pamiętał o urodzinach i o rocznicach. Tłumaczenie Context Korektor Synonimy Koniugacja Koniugacja Documents Słownik Collaborative Dictionary Gramatyka Expressio Reverso Corporate PAMIĘTACIE URODZINACH RODZICÓW: najświeższe informacje, zdjęcia, video o PAMIĘTACIE URODZINACH RODZICÓW; Czy rodzice chrzestni powinni pamiętać? Tłumaczenia w kontekście hasła "he missed my birthday" z angielskiego na polski od Reverso Context: Every other year, he missed my birthday. Tłumaczenia w kontekście hasła "pamiętał o moich urodzinach" z polskiego na angielski od Reverso Context: Wolała bym gdybyś pamiętał o moich urodzinach niż o testach na HIV. r7S9xcA. Wyobraź sobie taką sytuację. Jest dzień twoich urodzin. Otrzymałeś wiele wiadomości i telefonów z życzeniami od znajomych, rodziny jednak nie było wśród nich życzeń od twojego najbliższego przyjaciela. Miesiąc temu, w dniu jego urodzin zadzwoniłeś i złożyłeś mu życzenia. Co więcej umówiliście się tego dnia i poszliście razem na „urodzinową kawę”. Zaczynasz się zastanawiać: „Dlaczego nie zadzwonił? Czy nasza przyjaźń nie jest dla niego tak cenna / czy ja nie jestem dla niego tak ważny, aby pamiętał o moich urodzinach?”. Czujesz się zraniony, smutny. Skąd wzięło się to uczucie? Czy fakt braku życzeń spowodował ból psychiczny? Czy raczej myśli, które mu towarzyszyły? Jakbyś mógł się poczuć, gdybyś w tej sytuacji pomyślał„Mój przyjaciel nie przywiązuje uwagi do dat, rocznic. Nie pamięta nawet o urodzinach swojej żony. Ten typ tak ma”„Musiało się coś wydarzyć. Do tej pory zawsze pierwszy składał mi życzenia”„Rozmawialiśmy w tygodniu o moich urodzinach, myślę, że to nie jest „wielka sprawa”.”Myśli odgrywają ogromną rolę w określaniu, jak ludzie się czują i jak działają. Jeśli pomyślisz o czymś pozytywnie, prawdopodobnie poczujesz się pozytywnie. I odwrotnie, jeśli myślisz negatywnie o czymś – niezależnie od tego, czy myśl ta jest poparta dowodami – będziesz odczuwał negatywne jest tą małą rzeczą, która robi dużą różnicę ~ Winston ChurchillCzym jest restrukturyzacja poznawcza?Restrukturyzacja poznawcza jest terapeutycznym procesem rozpoznawania i kwestionowania negatywnych i irracjonalnych myśli (nie opartych na faktach), takich jak te opisane w przykładzie urodzinowym. Tego rodzaju myśli są nazywane zaburzeniami poznawczymi. Chociaż każdy ma pewne zaburzenia poznawcze (co jest naturalne), posiadanie zbyt wielu jest ściśle powiązane z chorobami psychicznymi, takimi jak depresja i poznawczo-behawioralna (CBT) i kilka innych podejść do psychoterapii, intensywnie czerpie z właściwości restrukturyzacji poznawczej. Skuteczność terapii polega na wykorzystaniu potężnego połączenia myśli, uczuć i zachowań w leczeniu zaburzeń psychicznych. Istnieje wiele technik, które wchodzą w zakres restrukturyzacji poznawczej. Część opiszę wraz z kilkoma narzędziami terapeutycznymi w tym negatywnych myśli / poznawczych zniekształceń Restrukturyzacja kognitywna rozpoczyna się od identyfikacji irracjonalnych, negatywnych myśli (zniekształceń poznawczych). Dotarcie do kluczowych zniekształceń poznawczych / ograniczających przekonań i ich transformacja jest kluczem do skutecznego procesu terapeutycznego. Poznawcze zniekształcenia często są ukryte za mechanizmami obronnymi. Można powiedzieć, że są bardziej „odruchami” niż „celowymi myślami”. Jak zmienić negatywne myśli?Krok 1: Psychoedukacja W pracy z klientami, przed przystąpieniem do restrukturyzacji poznawczej, wyjaśniam czym są zaburzenia poznawcze i jak silnie wpływają na nastrój. Zaczynam od wyjaśnienia modelu poznawczego i zniekształceń poznawczych, korzystając z wielu 2: Zwiększenie świadomość myśli Po zbudowaniu ogólnej wiedzy na temat modelu poznawczego, klienci uczą się rozpoznawać własne zaburzenia poznawcze. Wymaga to praktyki. Podczas napadu paniki mało kto jest zdolny się zatrzymać i zastanawiać: „Jakie myśli doprowadziły mnie do tej chwili?”Wskazówka: Jeśli chcesz samodzielnie popracować nad swoimi największymi zniekształceniami poznawczymi, zacznij od poszukiwania myśli towarzyszących negatywnym emocjom. Kiedy objawy depresji, gniewu lub lęku przybierają najsilniejszą postać? Jeśli masz trudność z rozpoznaniu swoich emocji, skup się na zachowaniach. Jakie zachowania chcesz zmienić? Co wyzwala te zachowania?PRZYKŁAD WYZWALACZYZauważasz uczucie niepokoju przed wyjściem z przyjaciółmi. Twoje serce bije szybciej, zaczynasz się pocićKłócisz się ze swoim partnerem zazwyczaj w dniu, w którym miałeś nieprzyjemną rozmowę z szefem. Sprzeczka zawsze zaczyna się od czegoś małego, jak obowiązki się przygnębiony, kiedy spędzasz wieczór sam. Czujesz się tak samotny, że nie możesz tego bardziej konkretne czynniki lub sytuacje potrafisz zidentyfikować, tym łatwiej będzie je przepracować. Po ukończeniu kroku 2 klient kładzie fundament pod podstawowe narzędzie restrukturyzacji poznawczej: rejestr 3: Rejestry myślowe Rejestr myśl (zwany również dziennikiem myśl) jest narzędziem do monitorowania doświadczeń / odczuć, wraz z myślami, emocjami i zachowaniami, które im towarzyszą. To ćwiczenie pomaga moim klientom uświadomić sobie zniekształcenia poznawcze, które wcześniej pozostały niezauważone i niekwestionowane. Dzięki praktyce uczą się rozpoznawać zniekształcenia poznawcze w danym momencie i natychmiast rząd rejestru myśli reprezentuje inną sytuację. Nagłówki poszczególnych kolumn różnią się nieco pomiędzy zapisami myśli, ale zazwyczaj zawierają „sytuację”, „myśli”, „uczucia”, „konsekwencje”, a czasami „alternatywne myśli”. W idealnym przypadku każdy wiersz jest wypełniany krótko po zakończeniu „trudnej sytuacji”.Przykładowy rekord myśliSytuacjaMyśliEmocjeZachowaniaAlternatywna myślWszyscy są zajęci, więc spędzam wieczór sam, bez nie chce spędzać ze mną czasu. Po prostu marnuję moje życie, siedzę tu w domu i nic nie robiłam. Siedziałem po prostu mając” złe myśli”.Dzisiaj spędzam wieczór sam, ale od czasu do czasu każdy jest sam. Dzięki temu, że mam wolny wieczór mogę zrobić cokolwiek zechcę!Wskazówka: celem generowania alternatywnej myśli nie jest bycie „super-pozytywnym”, a raczej racjonalnym. Przyjęcie do świadomości niekomfortowego faktu jest w porządku. Czasami sama świadomość zniekształcenia poznawczego wystarczy, by go wyeliminować. Zniekształcenia poznawcze głęboko zakorzenione i wymagają dodatkowej pracy. W takim wypadku warto sięgnąć po pomoc w komentarzu informację czy ten artykuł był dla ciebie przydatny. Możesz go również ocenić, klikając w gwiazdki pod artykułem. Komentując, udostępniając (poniżej szybka opcja), “lajkując” doceniasz moją pracę i pomagasz dotrzeć temu artykułowi do większej liczby osób. DZIĘKUJĘ <3 List od Jezusa Drodzy przyjaciele, dobrze wiecie, że zbliżają się moje urodziny. Każdego roku są obchodzone ku mojej czci i w tym roku, będzie podobnie. To jest czas, w którym wiele ludzi kupuje prezenty, jest wiele reklam w radiu i telewizji na całym świecie. Wszyscy mówią o moich nadchodzących urodzinach. Miło wiedzieć, że przynajmniej raz w roku, niektórzy myślą o mnie. Jak dobrze wiecie, świętowanie moich urodzin rozpoczęło się wiele lat temu. Na początku wydawało się, że ludzie rozumieli i doceniali to wszystko co dla nich zrobiłem, ale w obecnych czasach, wydaje się, że nikt nie zna jaki jest powód świętowania. Rodzina i przyjaciele spotykają się razem i dobrze się przy tym bawią, ale nie znają znaczenia tych Świąt. Pamiętam zeszłoroczne wielkie przyjęcia organizowane ku mojej czci. Stół był zastawiony smacznym jedzeniem, ciastami, owocami, orzechami i czekoladą. W dodatku, wszystko to było pięknie przystrojone a pod choinką czekało wiele prezentów. Nie wspominam tych świąt jednak miło. Nie zostałem bowiem na nie zaproszony! Chociaż byłem honorowym gościem, nikt nie pamiętał aby mnie zaprosić. Przyjęcie zorganizowano z mojej okazji, ale gdy ten wielki dzień nadszedł, zostałem na zewnątrz, przed zamkniętymi drzwiami ?.. a ja chciałem być z nimi przy stole. Bardzo mnie to smuci, że w ostatnich paru latach, wielu zamknęło przede mną swoje drzwi. Mimo, że nie byłem zaproszony, zdecydowałem przyjść na przyjęcie nie zwracając na siebie uwagi. Poszedłem i stanąłem cichutko w rogu. Wszyscy pili, a niektórzy byli pijani. Opowiadali żarty, śmiali się i dobrze się bawili. Najsmutniejsze było to, gdy obszerny mężczyzna ubrany w czerwony strój z białą brodą, wszedł do pokoju wołając Ho-Ho-Ho! Usiadł na tapczanie a wszystkie dzieci pobiegły do niego, wołając: „Święty Mikołaju, Święty Mikołaju!”, tak jakby przyjęcie było zorganizowane na jego cześć. Później wszyscy zaczęli obdarowywać się prezentami. Otwierali je jeden po drugim z wielką radością. Oczekiwałem z niepewnością, kiedy będzie prezent dla mnie. Niestety, dla mnie nie było nic. Jak byś się czuł, gdyby na twoje urodziny wszyscy dzielili się prezentami, a ty nie dostałbyś nic? Wtedy zrozumiałem, że nie byłem mile widziany na tym przyjęciu i niezauważony wyszedłem. Z każdym mijającym rokiem jest coraz gorzej. Ludzie pamiętają tylko o prezentach, przyjęciach, o jedzeniu i piciu, a nikt nie pamięta o mnie. Chciałbym, abyś pozwolił mi wejść do twojego życia podczas tych Świąt. Chciałbym, abyś uznał ten fakt, że dwa tysiące lat temu przyszedłem na ten świat, aby oddać życie za Ciebie na krzyżu, aby Ciebie zbawić. Dzisiaj chcę tylko, żebyś wierzył w to z całego swojego serca. Chcę się z Tobą czymś podzielić. Wielu nie zaprosiło mnie na swoje przyjęcie, jednak ja również organizuje swoje przyjęcie tak piękne, że nikt nie może sobie tego nawet wyobrazić. Teraz pracuję nad zakończeniem przygotowań. Dzisiaj wysyłam wiele zaproszeń i mam zaproszenie przygotowane dla Ciebie. Chcę wiedzieć czy pragniesz przyjść, bo chcę zarezerwować dla Ciebie miejsce, napisać twoje imię złotymi literami w mojej wielkiej księdze zaproszonych gości. Tylko Ci, których imiona są zapisane w tej księdze, będą zaproszeni na to przyjęcie. Ci, którzy nie odpowiedzą pozytywnie na zaproszenie, nie zostaną wpuszczeni i pozostaną na zewnątrz. Bądź gotowy, ponieważ gdy wszystko będzie już przygotowane, staniesz się uczestnikiem tego wielkiego przyjęcia. Do zobaczenia wkrótce! Kocham Ciebie! Tak, Ciebie!!! Jezus digmdedavdavmdemdesdrdigdigdigdigdigdigdigdig Zachowanie pokoju na świecie to jeden z 17 Celów Zrównoważonego Rozwoju. Czy o konflikcie i pokoju można rozmawiać z tak małymi dziećmi? Uważamy, że można, a nawet trzeba. Lepiej, żeby dziecko na temat konfliktu, wojny i „niepokojów” na świecie dowiedziało się od nas, niż stworzyło swoje wyobrażenia na podstawie wiadomości i „zabaw w wojnę na podwórku”. Zachęcamy do przeczytania tej bajki i porozmawiania z dzieckiem na temat tego, dlaczego tak ważne jest, by zachować pokój na świecie. Minęło już kilka tygodni od ostatniego spotkania Poli, Toli i Urwisa. Pies z kotką bawili się ze sobą często, ale nie zaglądali na polanę. Tego dnia postanowili jednak, że odwiedzą dawno niewidzianą koleżankę. – Hu, hu, hu! Jak się cieszę, że jesteście! – usłyszeli nagle znajomy głos tuż nad swoimi głowami. – Dlaczego nie było Was tak długo? – Pola, nie czekając na odpowiedź, sfrunęła z gałęzi drzewa i stanęła naprzeciwko przyjaciół. – Cudownie się składa, że jesteście! Lecę dziś na Ukrainę, do Donbasu, do mojego kuzyna, którego poznaliście u Babci Amalii. Pietia obchodzi dzisiaj 12. urodziny! Ponieważ w Donbasie od dawna trwa konflikt i zamknięto wiele sklepów, na pewno nikt nie przygotuje dla niego tortu. Upiekłam go sama i pomyślałam, że moglibyśmy go wręczyć solenizantowi. Na pewno się ucieszy, jeśli i Wy przybędziecie – dodała Pola, a mówiąc to, podfrunęła do drzewa i zza konara wysunęła pięknie udekorowany malinami i jagodami tort. – Ojej… – zamruczała kotka z przejęcia. – To najpiękniejszy tort, jaki w życiu widziałam! – Jak na sowę… nie jest najgorszy – potwierdził Urwis, przekomarzając się z przyjaciółkami. – Phi! Założę się, że nie zrobiłbyś lepszego – odparowała Pola, wzruszając ramionami. – To co? Lecicie ze mną czy nie? – spytała niezrażona komentarzem. Zanim jednak Tola czy Urwis zdołali zareagować, Pola chwyciła magiczny kompas, przykryła skrzydłem tort oraz przyjaciół i wyrecytowała tajemniczą formułkę. – „Wszystko, co dobre, wszystko, czego nie znamy, niech pojawi się teraz, bo na to czekamy”… dom Pieti, ulica… 43 – dodała szeptem. W okamgnieniu pojawiła się złocista chmura i, tak jak poprzednio, wszystko zaczęło wirować, a grupka przyjaciół w sekundę znalazła się na Ukrainie, w regionie zwanym Donbasem. – Pola, czy jesteś pewna, że to właściwy adres? – spytał niepewnie Urwis, gdy sówka uniosła skrzydło. Nie trafili do domu kuzyna sówki, lecz znaleźli się na jakiejś zniszczonej ulicy. Wszystkie domy wyglądały tak, jakby przeszło przez nie stado słoni – dziury, wybite szyby, odpadający tynk. Część drzwi frontowych była powyrywana i leżała na ulicy, inne zaś zabito deskami. Na ulicy leżał gruz, cegły i deski. Nie wyglądało to jak miejsce, w którym Pietia mógłby mieszkać… nie wyglądało na to, żeby ktokolwiek mógł… – Pola! – powtórzył głośniej Urwis. – Chyba trafiliśmy pod zły adres – dodał niepewnie. Pola go jednak nie słyszała. Rozglądała się niepewnie, a w końcu wyjęła kartkę papieru, rozwinęła ją i przeczytała na głos „ulica… 34”. – No tak, taaak, zamiast 34, powiedziałam 43! Wypowiadając zaklęcie, pomyliłam numer domu, ale ulica się zgadza… – dodała niepewnie, bardziej do siebie niż do przyjaciół. – Oj, nikt tu dawno nie sprzątał – przerwała chwilę ciszy Tola. – Gdybym ja zostawiła taki bałagan na podwórku, to przez tydzień nikt nie dałby mi nic do jedzenia – stwierdziła kotka. Czyli co, Pietia mieszka kilka domów dalej, tak? Poluniu, pokaż w którą stronę mamy iść, bo nie znam cyferek. Pola bez słowa wskazała dobry kierunek głową. – No to chodźmy! – zawołała Tola i zaczęła przeskakiwać przez przeszkody, zmierzając w kierunku domu o numerze 34. Urwis i Pola popatrzyli na siebie niepewnym wzrokiem, chwycili tort i postanowili pomaszerować za Tolą. Sówka pamiętała, że Pietia wspomniał o jakimś konflikcie, podobno w sklepach brakowało nawet cukru czy jajek. Nie mówił jednak nic, że jego ulica została zupełnie zniszczona. Coś jej tutaj nadal nie pasowało… Troje przyjaciół zdążyło zrobić zaledwie kilka kroków, gdy nagle ze wszystkich stron rozległ się ogromny hałas. – Bum!!! Bam, bam, bam! Buuum!!! – Huk był tak duży, że ściany pobliskich budynków zadrżały, a z okna najwyższego z nich nagle wypadła szyba. – Aaa! Ratunku! Ktoś we mnie rzuca gruzem! Urwis, ratuj! – krzyczała kotka, zasłaniając oczka i kuląc ogonek. Urwis rzucił tort i w ostatniej chwili zdołał złapać Tolę za grzbiet, aby ją przerzucić kilka metrów dalej, z dala od spadających cegieł. – Co się tu dzieje? – spytał już nieco zdenerwowany. – Pola, te huki to nie sztuczne ognie i kapiszony, ale prawdziwe wystrzały czołgów i odgłos karabinów. Chyba pomyliliśmy adresy, lepiej stąd uciekajmy, zanim… – Hej, tutaj! Oszaleliście? Co Wy tutaj robicie?! Chodźcie szybko, zanim ktoś Was zastrzeli! – usłyszeli nagle znany głos. Wszyscy popatrzyli w kierunku dobiegającego głosu i nagle rozpoznali Pietię wychylającego się zza kolejnego budynku. Pola chwyciła ocalałą połowę tortu, a Urwis wrzucił Tolę na barana i w ciągu kilku sekund znaleźli się w domu, który otworzył dla nich Pietia. – Powariowaliście? Jak Wy się tu w ogóle znaleźliście? Co tutaj robicie?! – zapytał zdenerwowany kuzyn Poli. Nie wyglądał na szczęśliwego na ich widok. – No więc… – zaczęła niepewnie Pola – ja chciałam… to znaczy my chcieliśmy zrobić Ci niespodziankę… – Sto lat, sto lat – zaśpiewała nagle Tola – niech żyje żyje naaam! Wszystkiego najlepszego z okazji urodzin Pietia! Ja Cię jeszcze nie poznałam, ale wiem, że Ty mnie już kiedyś widziałeś. A to dla Ciebie tort, od Poli – powiedziała dumnie kotka, wskazując ciasto łapką. Dopiero teraz zobaczyła, że tort nie wygląda już tak ładnie. Połowa ciasta została gdzieś w gruzach… – Oj, jeszcze chwilę temu wyglądał trochę lepiej… – powiedziała zmieszana – ale jestem pewna, że będzie tak samo pyszny! Pietia zmieszał się trochę, a Urwis dostrzegł, że zakręciła mu się łezka w oku. – Ojej, спасибі [spasibi]… dziękuję… to naprawdę dla mnie? Ja się po prostu nie spodziewałem, że ktoś pamięta o moich urodzinach! Was też się nie spodziewałem… – powiedział cicho jeszcze bardziej zmieszany. – Przepraszam, że krzyknąłem… – dodał. – Ależ nie ma sprawy! To co, gdzie jest przyjęcie? Gdzie są wszyscy goście? – rzuciła zupełnie beztrosko Tola, powoli przeskakując w stronę jednego z pokoi. – Przyjęcie? Urodzinowe? – niepewnie spytał Pietia. – No tak, urodzinowe. W końcu dziś są Twoje 12. urodziny, prawda? – spytała zadowolona z siebie kotka. Była dumna, że zapamiętała, ile lat kończy Pietia. – Eeee… no… skoro jesteście… – powiedział wreszcie – i skoro jest tort, to przynajmniej poczęstuję Was ciastem – dodał i popatrzył w stronę spłaszczonego placka, który kiedyś był tortem. Weszli do zakurzonego pomieszczenia, które było salonem. Obdrapane ściany z dziurami w środku, a na podłodze sterta cegieł – zupełnie jak na ulicy. Stół co prawda przykryto obrusem, ale zakurzonym, a wszystkie krzesła były poprzewracane… – Oj, Pietia, z Ciebie jest większy bałaganiarz niż ze mnie – stwierdziła Tola, rozglądając się po pokoju. Taaa – skwitował Pietia, lekko uśmiechając się pod nosem. – Pietia, co się tutaj dzieje? – spytała wreszcie Pola. – Czy tędy przeszło jakieś tornado? Czy może ten konflikt, o którym wspomniałeś u Babci, tak wiele zniszczył? Nic mi nie mówiłeś, że żyjesz w takich warunkach… – kontynuowała sówka. – Ach, Pola… u nas w kraju od ponad roku jest poważny konflikt. Ludzie ze sobą nie rozmawiają, tylko walczą, strzelają do siebie i czynią sobie wzajemnie dużo złych rzeczy. Na początku niby nic, czasami ktoś usłyszał daleko wystrzały, ale teraz… sama widzisz. Prawie wszyscy ludzie i zwierzęta pouciekali gdzieś daleko do swoich rodzin. Sklepy i szkoły są zamknięte, a autobusy jeżdżą tylko dwa razy dziennie. Nie ma leków, bo apteki też zostały zniszczone. Nawet nie mamy prądu, więc nie działa lodówka, a wieczorem muszę zapalać świeczkę. Prawie nikt nie wychodzi z domu, bo się boi, że zginie. – A Ty? Dlaczego Ty nie uciekasz? – spytał Urwis. – Ja? Oj, nie! – natychmiast odpowiedział Pietia. – Ja jestem tu potrzebny, jestem pielęgniarzem. Pomagam tu, na miejscu… – Ale tu jest przecież bardzo niebezpiecznie! – sprzeciwiła się także Pola. – Teraz większość wojsk przeniosła się kilka dzielnic dalej. Sądzę, że już za kilka dni będzie można swobodnie chodzić po ulicy. W domu nic mi nie grozi, a inni ludzie, którzy pozostali, potrzebują mojej pomocy… – Ha! Patrzcie, co przygotowałam! – z poważnej rozmowy ponownie wyrwała ich Tola. W plackowaty tort wbiła dużą świeczkę, która jeszcze przed chwilą służyła Pieti do oświetlania mieszkania. – Sto lat, sto lat, niech żyje, żyje naaam! – ponownie zaśpiewała kotka. – Sto lat, sto lat, niech żyje, żyje nam! – zawtórowali jej Urwis z Polą. – A teraz pomyśl życzenie i zdmuchnij świeczkę – powiedziała kotka. Pietia wreszcie się uśmiechnął. Jeszcze kilka godzin wcześniej nie spodziewał się, że tego dnia będzie miał prawdziwy tort. Był pewny, że urodziny spędzi sam. Nabrał w płuca powietrza i dmuchnął z całych sił. Świeczka zgasła, a w pokoju zrobił się półmrok. – O co poprosiłeś? – spytała od razu kotka. – Nam możesz powiedzieć. Ciekawe, o co poprosiłeś… poza świeczkami, bo tych Ci chyba brakuje. Może o samochód albo rower? Wiem, o jakąś fajną grę? – Nie, nie, o nic takiego – odpowiedział Pietia, kręcąc głową. – Dziś jest Światowy Dzień Pokoju, dlatego też życzę sobie, żeby tu, w Donbasie, ale i wszędzie indziej na świecie panował pokój. Żeby nikt do nikogo nie strzelał… – Ależ to nie jest życzenie urodzinowe! – zaprotestowała Tola. – Musisz pomyśleć o czymś miłym – przekonywała. – Toluniu… – powiedział cicho Pietia, delikatnie głaszcząc kotkę po łebku – to najlepsze życzenie, jakie mogłoby się spełnić. Jak tutaj będzie pokój, to na ulicy pojawią się dzieci, w sklepach będą ciastka i zamiast chować się przed strzałami, będę bawił się w chowanego z całym gronem przyjaciół. A jak zdmuchnę świeczkę, to w pokoju wciąż będzie jasno. Nawet nie wiecie, jak się cieszę, że mnie odwiedziliście. Dzięki Wam mam prawdziwe urodziny! Sówka uściskała kuzyna, a następnie wyjęła z tortu świeczkę, ponownie ustawiła ją na stole i zapaliła, a czworo przyjaciół usiadło przy stole. W półmroku nie było widać, że jest on tak zakurzony… Wszyscy rozmawiali i jedli tort, aż w końcu ogień zgasł i w pokoju zrobiło się zupełnie ciemno. – O, jak ciemno! Widać tylko nasze oczy – roześmiała się sowa. – To znak, że musimy już się zbierać do domu – dodała. Na do widzenia wszyscy uściskali się serdecznie, a Tola na pożegnanie wyjęła małe zawiniątko i podarowała Pieti. Co to było, wiedziała tylko ona i wzruszony solenizant. Następnie Pola wraz z przyjaciółmi odleciała w stronę Polski… Pytania do uważnego słuchacza W którym państwie mieszka Pietia? Do którego państwa polecieli Pola, Urwis i Tola? Jak wyglądała ulica w Donbasie, na której pojawili się przyjaciele? Czy była uporządkowana i czysta? Dlaczego część domów była zburzona, a drzwi zaryglowane na cztery spusty? Czego brakuje w Donbasie z powodu konfliktu? Dlaczego po zdmuchnięciu świeczki w pokoju zrobiło się ciemno? Czy Pietia nie mógł zapalić światła? Jakie było urodzinowe życzenie Pieti? Czy myślisz, że zachowanie pokoju na świecie jest naprawdę tak ważne, jak mówił Pietia? Powiązane